Niet bepaald een Poolse landdag

Stiekem had ik me er toch op verheugd om na een lange zomer iedereen weer eens te zien. Ik hoopte op een rumoerige en chaotische vergadering waarbij men elkaar ongegeneerd zou overstemmen om maar het hoogste woord te kunnen hebben. Maar helaas was de wens de vader van de gedachte. Er was te weinig animo voor de jaarvergadering om tot zulk een spektakel te kunnen komen. Tot overmaat verliep alles ook nog eens rustig en gestructureerd. Misschien heb ik dit jaar meer geluk.


Er ist wieder da

De eerste ronde van het jaar werden we getrakteerd op een bezoek van dhr. de Nann. Afgelopen seizoen kwam hij geregeld bij het zomerschaken. Vaak vroeg hij dan of het niet beter was om de gehele interne competitie om te gooien tot een soort van groot snelschaaktoernooi. Onder deze voorwaarde zou hij dan wel lid willen worden. Kort overwogen en snel besloten dit niet te doen. Hij vroeg nog naar de contributie, maar sneller dan dat ik antwoord kon geven was hij helaas alweer vertrokken. En nee Aad, ik heb niet altijd dit effect op mensen. . .


De eindjes aan elkaar knopen


De eerste schaakavond werd zeer goed bezocht. Maar liefst achttien ‘schaakiatoren’ traden de arena van D’n Drempel binnen. Sommigen zagen al snel de duim van de Editor en konden het ergste vrezen, waar voor anderen wellicht een houten zwaard in het verschiet lag. Zo verloor Martijn al na vijf zetjes zijn
paard en keek angstvallig naar de tribune. Uiteindelijk verloor hij deze partij dan ook, maar het publiek was hem gunstig gezind en gunde hem een vervolg. Het was nu aan de Doctor om een nieuwe strategie te bepalen en het schaakvuur in Martijn aan te wakkeren.
Spoiler alert: Het schaakvuur wakkerde zeker in hem aan en de gekozen strategie werd het eindspel. Een verstandige keuze want hier bleek hij heer en meester. Tegen Roland wijst hij, eigenwijs en gedurfd, een paar keer remise af in een eigenlijk wat slechtere stelling voor hem. Desondanks kwam Martijn als overwinnaar uit de strijd. Maikel zag de winst al voor zich. Met twee paar dubbelpionnen kon Martijn toch onmogelijk winnen, dacht Maikel terwijl hij al geniepig in zijn vuistje lachte. Eindelijk zou hij als tweede op de ranglijst eindigen, maar helaas voor Maikel is het bijna een voldongen feit dat wanneer je tegen Martijn in het eindspel beland, je spel ten einde is. Zo mocht ook Aad ervaren toen hij in een gelijkwaardig Dame eindspel toch het onderspit moest delven. In ronde twaalf negeerde Martijn het advies van de Doctor en vloog Tonie middels het Evansgambiet te lijf. Tonie hief zijn schild en incasseerde de ene klap na de andere maar hield moedig stand. Uitgeput liet Martijn zijn wapens voor een fractie van een seconde zakken. Tonie aarzelde geen moment en onder luid wapengekletter sloeg hij Martijn met een stevige dreun van zijn schild neer. Beduusd maar nog niet verslagen krabbelde Martijn overeind, wreef het zand uit zijn ogen en van zijn schouders. Even dacht hij na, maar hij wist wat hij moest doen. Geduldig zijn, wachten op het eindspel en daar de doodsteek bezorgen. En zo staat er geschreven; er is geschied. Uiteindelijk resulteerde al dit eindspelgeweld voor Martijn in zeer welverdiende en knappe positie, numero vijf, op de ranglijst. Vermoeid van het strijden maar voldaan schopte Martijn nog het laatste zand uit zijn sandalen om vervolgens het applaus van het publiek en een houten zwaard in ontvangst nemen. End of spoiler alert.


Zoals het klokje thuis tikt. . .


Wiek en Eddy mochten het tegen elkaar opnemen. Natuurlijk moet je je best doen om te winnen, maar soms kom je in tijdnood en weet je zo snel gewoon niet meer wat te doen. Je doet vlug wat zetjes op Intu¨ıtie en hoopt op het beste. Mogelijk gaat je tegenstander mee in de snelheid en blundert hij zijn Dame of iets anders. Natuurlijk weet je stiekem wel dat het ijdele hoop is, maar toch. . . . Je zit maar naar de klok te turen en wenst dat er tijd bij zou kunnen komen.
Welnu, dat is precies wat er gebeurde bij Eddy. Eddy bedacht een elegante oplossing voor het bekende tijdnood probleem. Zijn klok begon er ‘spontaan’
tijd bij te tellen en bij Wiek bleef de klok braaf aftellen. Ik ken wel een aantal schakers die graag van dit systeem gebruik zouden willen maken.
Uiteraard vroeg ik na afloop aan Eddy hoe deze ‘truc’ precies werkte, maar hij wilde eerst octrooi aanvragen alvorens hierop antwoord te geven. Dus mensen, nog even geduld.

Eerste gewin is kattengespin

Het wilde Jan H maar niet lukken. In ronde twee verloor hij al een halve punt tegen Wiek. Voor Wiek is dit natuurlijk ook teleurstellend, maar deze revancheerde zich in ronde negen door een vol punt tegen Jan H te pakken.
Ook tegen Cees wilde het in ronde vijf niet lukken. Onder toeziend oog van onze bekende schaakvriend Piet M, speelden Cees en Jan hun partij. In het begin kreeg Jan goede kansen maar wist deze professioneel te verprutsen. Dit gaf Cees mogelijkheden om misschien toch een puntje weg te kapen. Eddy had echter het octrooi nog niet afgerond en dus moest Cees het nog met een reguliere schaakklok voor elkaar zien te krijgen. De combinatie van tijdnood en een klok die steevast weigerde er tijd bij te tellen zorgde uiteindelijk dan toch voor een remise.
Jan had de afgelopen ronden al stevige klappen mogen incasseren maar dit schroomde Tamara niet om hierin ook haar bijdrage te leveren. Tamara domineerde de partij volledig, maar maakte in het eindspel een fout waardoor Jan toch remise kon houden. Alle lof voor Tamara die met een remise eigenlijk wat onrecht is aangedaan.
Jan H stond inmiddels op positie 6 van de ranglijst. Door enthousiaste opmerkingen dat hij dit jaar weleens zijn kampioenschap zou kunnen verliezen gleed Jan weg in een schaak depressie welke hem deed besluiten om tot bezinning te komen. Het klooster bleek helaas gesloten, maar gelukkig draaide die vrijdag erop de film, ‘Rambo: Last Blood’. Een ideale film voor Jan om een schaakavondje te pauzeren en in alle vrede en rust het therapeutische geweld
van Sylvester Stallone te absorberen.
Vreemd genoeg nam niemand die avond plaats op de, zoals de geruchten gaan, magische stoel van Jan. Misschien ook niet geheel onverstandig, voordat
je het weet ben je slachtoffer van een of andere vloek en verander je in een kikker.


In de klem zitten


Na zijn missie in ‘Klem’, waar hij als undercover agent mocht aantreden kwam Daniël wederom klem te zitten. Ditmaal niet in de tv-serie (aanrader overigens en Daniël is te ‘spotten’), maar tegen de steeds sterker spelende Gerard Eggebeen. Gerard had een toren en Daniël had her en der wat pionnen. Theoretisch gezien zou hij misschien kunnen winnen, maar Gerards toren was een hongerige, at de pionnen één voor één genadeloos op en dwong hiermee Daniël
overgave.
Zoals gezegd is boos worden gemakkelijk, maar boos worden op de juiste persoon een stuk moeilijker. Zo was het niet Gerard die de razernij van Daniël te verduren kreeg maar Jan van E. In slechts zeven doch krachtige zetten maakte Daniël korte metten met Jan. Niets ten nadele van Jan maar voortreffelijk gespeeld door Daniël.

Voor de volledigheid de partij:
1 e4 e5 2 Nf3 Nc6 3 c3 d5 4 Qa4 dXe4 5 NXe5 Qf6 6 NXc6 QXc6 7 Bb5 (1-0)

Ook Gerard E bleef zijn beste beentje voorzetten en won niet enkel van DaniËl, maar ook tegen Jan van E., Piet van P. en zelfs bijna tegen Wiek. Aldus Gerard
kleven er toch ook wat nadelen aan zijn sterke prestaties. Immers, als je veel wint kom je hoger op de ranglijst en moet je tegen steeds lastigere mensen schaken. Persoonlijk was ik toch wat ontdaan door het feit dat de koplopers door hem als lastige mensen werden betiteld.
De traumatische ervaring met Daniël had Jan van E op scherp gezet. Tamara stond weliswaar gewonnen, maar koos nu net het verkeerde pionnetje om een stapje naar voren te zetten. De tegenwoordig extra alerte Jan liet deze buitenkans niet liggen en strafte de te ambitieuze zet vakkundig af. Expliciet zei Jan dat hij eerlijk had gewonnen, maar Jan heb je dan ooit weleens oneerlijk gewonnen?


Het komt te paard maar gaat te voet


Het was een veelbelovend seizoen met tal van prangende vragen die antwoord hadden verdiend. Zou het Maikel eindelijk lukken om als tweede te eindigen op de ranglijst? Zou Jan H eindelijk van zijn troon gestoten worden door bijvoorbeeld een Cees? Zou onze eindspel expert Martijn de top drie binnendringen? Heeft Gerard S echt tezamen met het betalen van zijn lidmaatschap 200 euro extra gedoneerd aan de club of berustte dit toch op een vergissing? Was de overwinning van Piet van P op Flip een sterk staaltje schaken of was Piet weer in de leer bij Hans Kazan? Is Miel momenteel echt zo schaakmoe dat we hem van harte mogen bedanken voor zijn bewezen diensten als bestuurs- en actief lid, maar hij zijn lidmaatschap heeft beëindigd? In een parallel universum, als je in dat soort dingen geloofd, werden deze vragen wellicht beantwoord. In dit universum kunnen we er helaas enkel maar met enige weemoed over speculeren. Het Coronavirus gooide flink wat roet in het eten, met een abrupt einde van een prachtig schaakseizoen tot gevolg. Er werd besloten om de stand van zaken op dat moment, de stand van zaken op dit moment te laten zijn. Ronde negentien bleek de laatste ronde en de overige acht werden pijnlijk uit het boekje geschrapt.
Natuurlijk moeten we de dingen in het juiste perspectief plaatsen en is de gezondheid van mensen belangrijker dan de antwoorden op de zojuist gestelde
vragen. Zeker voor de mensen met een toch al zwakker gestel is dit mogelijk een beangstigende periode. Laten we hopen dat het virus spoedig is vertrokken. Het kan dan wel te voet gaan, maar laat het dan toch op zijn minst een beetje doorlopen. Ondanks de ongerieflijke omstandigheden hopen wij post augustus weer aan te treden voor een nieuw en spannend schaakseizoen, waar alle vragen uiteindelijk wel naar tevredenheid zullen worden beantwoord.


Tot slot hoop ik dat, ongeacht hoe en wanneer, mijn laatste woorden van dit stuk ook voor u zullen gelden.
Met vriendelijke groet,
namens het bestuur
Jan Hendrikx
I’ll be back!

Verslag Interne competitie/OK 2019-2020 Panem et circenses