‘Keys tot he kingdom’

Laatst was het dan zover. Het laatste seizoen en uiteindelijk dan ook de laatste aflevering van Game of Thrones. Een immens populaire serie over zeven koninkrijken. Compleet met koningen, koninginnen, ridders, dwergen, heksen, draken en zo meer. Gesetteld in een mythologische en magische wereld tegen een achtergrond van fabelachtige landschappen. Koninkrijken die met en tegen elkaar strijden omwille van de ultieme macht, gesymboliseerd door ‘The Iron Throne’.
Misschien geen echte ‘Thronee’ ofwel zeer grote fan van de serie, maar zeker als liefhebber, vroeg ik me af wat de serie zo goed of populair maakte.
Mogelijk waren het de door rivaliteit gekenmerkte vriendschappen en de vele bondjes en complotten die de vaak markante hoofdfiguren vormden en smeden. Of wellicht de mysterieuze en minder mysterieuze verdwijningen die er regelmatig waren. De fraai vormgegeven veldslagen die als een gracieus ballet de ogen streelde. Het mededogen dat werd getoond, maar ook de wraak die genadeloos werd genomen. En natuurlijk de plotwendingen die een goede serie niet mag ontberen.

‘When the band begins to play’

Ons seizoen begon dan ook als een goede serie. De snelle opkomst en evenzo vlugge verdwijning van ons wat excentriekere ‘lid’ Maikel Podian. Enthousiast en vol goede moed beloofde hij de eerste clubavond meteen lid te worden en ditmaal echt met de verschuldigde dukaten voor de dag te komen. In de wandelgangen kon men de door kwade tongen gefluisterde woorden van argwaan opvangen. Deze argwaan bleek helaas terecht, de belofte was een loze. Volgens sommigen waren we er weer ingetrapt. Desalniettemin wist Maikel zijn eerste partij, zonder dame, te winnen van Emile Ponjee. Wat ons meteen brengt tot mysterieuze verdwijning twee. Ook van Emile werd plots niets meer vernomen. Al snel deden de geruchten en speculaties hun ronde. Was de oorzaak gelegen in de bitcoin crisis, of had het meer te maken met het afrekenen aan de kassa? We zullen het wellicht nooit met zekerheid kunnen zeggen. Naar het schijnt is hij voor het laatst, op zijn fiets, gezien in Rome. Tot slot verloren we ons jeugdig lid Huub in het vuur van de strijd. Deze keer niet vanwege mysterieuze redenen maar wegens het opzeggen van zijn lidmaatschap.
Gelukkig konden we ook nieuwe leden verwelkomen zoals voormalig jeugdlid Owen van Santen die we gezien zijn progressie en sterke spel ook prima Owen van Wanten zouden kunnen noemen. De ervaren speler Eddy van Opdorp, de beginnende maar veelbelovende Christaan Hartman, de jong ogende Gerard Eggebeen die bewijst dat ouderdom slechts een tweede jeugd is en de bedreven Flip Nipius. Laatstgenoemde heeft zelfs ooit, tijdens een simultaan, een remise gespeeld tegen oud wereldkampioen Mikhail Botvinnik. Voor de goede orde, het was de heer Botvinnik die de simultaan gaf.

‘My kingdom for a horse’

De eerste drie ronden waren Wiek en Rinus heersers over het koninkrijk Staunton. In ronde vier verloor Wiek zijn partij. Daarentegen bewees Rinus wederom zijn soevereiniteit. Rinus stond kort maar krachtig als koning op de eerste plaats. Naar zijn eigen zeggen had hij dit nog nooit meegemaakt. In de volgende ronde mocht hij uitkomen tegen Jan Hendrikx. Iemand die ook aasde op de ‘the iron throne’. Met een draak van een zet offerde Jan zijn paard en claimde hiermee de troon. Rinus, flegmatisch en sportief, had er vrede mee en zei dat het toch leuk was om een tijdje eerste te hebben gestaan.
Op datzelfde moment werden nog twee verhitte partijen gestreden. Maikel stond onder druk qua tijd en werd juist nu geconfronteerd met een zeer ingewikkelde stelling. Als een koene ridder sloot Wiek de achtste rij met zijn loper af. Met deze typisch gewiekste zet won Wiek de partij.

‘Smoking the peace pipe’

Een tafel verder vochten Jan van Egmond en Tonie Schnepper driftig op hun slagveld. Tonie stond een pion voor, maar Jan van Egmond had een geheim wapen waar Tonie toen nog geen kennis van had. Met het wapen der oppositie kon Jan knap remise houden. Een vriendschappelijke uitkomst in een anders zo meedogenloze wereld.
Deze vriendschappelijkheid bleek een voorbeeld voor anderen. Er werden bondjes gesloten en meerdere remises volgden. Waaronder de partij van de toen nog ongeslagen Cees van Gils tegen Maikel Merkies. Maar ook onze voormalige heersers Rinus en Wiek zagen in dat vrede soms meer uitkomst bood en besloten hiertoe.

‘No peace for the wicked’

In deze periode van wapenstilstand en vanwege het feit dat hij koning af was, moest Rinus zichzelf herdefiniëren. Als een ervaren paardenmenner liet hij zijn paard een stukje lopen als een loper. Het bleek een effectieve nieuwe manier van spelen en zodoende wist Rinus zijn partij tegen Tamara te winnen. Tamara ontdekte achteraf de ‘listige’ werkwijze van Rinus en na enige beraadslaging werd alsnog tot remise overeengekomen.
Tamara vervolgde haar weg en trof Miel Verhijen als geduchte tegenstander. Miel, in de veronderstelling dat hij eeuwig schaak kon geven, bood remise. Het alternatief was dat Tamara haar koningin zou moeten offeren voor een paard, wat toch zeker een nederlaag voor haar tot gevolg zou hebben. Een sierlijke wending volgde. Ze weigerde het remiseaanbod en offerde met veel aplomb haar dame. Heel even moest het bezinken maar de strijd was geleverd en Miel kon opgeven. Na het nemen van de dame zou immers een stikmat met de toren volgen.

‘What’s the magic word?’

Geen gebrek aan plotwendingen dit seizoen. Zo stond Maikel een stuk voor tegen Piet van Putten om vervolgens een stuk weg te geven en zijn zet daarop dit zelfs nogmaals te presteren. Tot op heden vraagt men zich af welke tovenarij Piet bezigt om deze ‘black-outs’ bij Maikel te kunnen veroorzaken. Maikel was zeker niet het enige slachtoffer van Piets ambetante toverkunsten. Middels een vorm van hypnose werd Daniel ingefluisterd dat zijn dame offeren voor een toren een goed idee was. Vervolgens bleek Daniel niet meer in staat om op welke wijze dan ook, ondanks zijn pionnenovermacht, ook maar één van zijn pionnen naar de overkant te geleiden. Hoe goed Daniel ook stond, hoeveel kansen hij ook kreeg, hij was niet opgewassen tegen dergelijke zwarte magie en moest, ipso facto, genoegen nemen met een beklagenswaardige remise.
Jan van Egmond won in ronde dertien van Wiek in het Evansgambiet. De magiër Piet van putten wist het zeker, Jan had het Evansgambiet weerlegd. Ik heb dit gecontroleerd en van een absolute weerlegging is geen sprake. Dus liefhebbers speel het Evansgambiet gerust, maar misschien beter niet tegen Jan van Egmond.

‘Revenge is a dish best served cold’

Aad Quak wint wederom van Jan Hendrikx. Al eerder in het O.K, maar nu ook in de competitie. Een ware angstgegner was voor Jan opgestaan en het advies van Aad naar Jan was duidelijk, ‘Je kunt beter pentanque gaan spelen’. Voor mensen die dit advies van Aad mogelijk ook hebben gehad, pentanque is een vorm van jeu de boules.
Na lange en serieuze overwegingen over pentanque had Jan besloten dat het gooien van balletjes naar balletjes toch niets voor hem was. In plaats daarvan zinde hij op wraak. In ronde 23 kreeg Jan dan ook eindelijk zijn kans. Een weder treffen met zijn nemesis Aad Quak. De goden waren Jan gunstig gezind en hij kreeg zijn gerechtigde wraak. Middels een ‘koffiehuisschaak’ paard zetje, zoals Aad de zet na afloop betitelde, werd Aad een loer gedraaid en stukwinst voorgespiegeld. Gretig stevende Aad eropaf en werd zodoende binnen twaalf zetjes zelf in de luren gelegd. De zoete wraak was een feit.

‘A tough nut to crack’

Ten slotte onze eigen Jon Snow. Hier en bij de acteursgilde beter bekend als Daniel Koopman. Hij moest het zwaard heffen tegen Cees van Gils. Als hij de strijd al zou overleven, dan zou het niet ongeschonden maar bloederig en zwaarbevochten zijn. Gelijkende ‘The Night King’ haalde Cees alles uit de kast om Daniel te verslaan. Het was vijf voor twaalf. Complexe stellingen, tijdsdruk, onverwachte manoeuvres en zelfs ontkenning van zetherhaling, alles was geoorloofd. Uiteindelijk was er geen ontkomen meer aan en werd het een toreneindspel waar niets meer te forceren viel. De klok toonde vijf over twaalf en Daniel had de strijd met een remise overleefd. De rust keerde voor nu weder en beide dachten, ‘Wacht maar, winter is coming’.

‘Jump to conclusion’

Alles in ogenschouw nemende kan ik niet anders dan concluderen dat alle ingrediënten die Game of Thrones tot zo een legendarische serie maakte, ook bij ons meer dan aanwezig waren. En dat wat goed genoeg is voor Game of Thrones zal dat toch ook voor Staunton zijn. Dit met de uitzondering dat waar de serie stopt wij gewoon doorgaan!

Namens het bestuur dank ik u allen voor al het schaakplezier en tot volgend seizoen. To be continued….

Eindresultaat interne competitie:
‘The Iron Throne’ : Jan Hendrikx
‘Second Kingdom’: Cees van Gils
‘Third Kingdom’ : Maikel Merkies

Eindresultaat open kampioenschap:
‘The Iron Throne’ : Jan Hendrikx
‘Second Kingdom’: Rinus Merkies
‘Third Kingdom’ : magiër Piet van Putten

Met vriendelijke groet, Jan Hendrikx.
Next seasons premiere date, autumn 2019.

PS Aad gaf te kennen bij de jaarvergadering niet aanwezig te kunnen zijn. Hij is helemaal naar Noorwegen afgereisd voor een belangrijke wedstrijd die zal plaatsvinden in de boulodrome van Oslo. Vol trots liet hij weten dat hij de ‘porté na vele uren oefenen tot in finesse beheerst. Een moeilijke worp die, aldus Aad, het verschil zal gaan maken. Wat zal ik er verder over zeggen? Ik hoop dat hij zijn ‘boulo’-dromen waar mag maken…

Verslag Interne competitie/OK 2018-2019 Si vis pacem, para bellum